Εκείνη την στιγμή μια γυναίκα μάζεψε τα λιγοστά πράγματά της.
Η σκέψη πως θα έπρεπε αναγκαστικά να φύγει από την πατρίδα της την γέμισε
τόσο πόνο, που συχνά παρατούσε την ταχτοποίηση των πραγμάτων της
και έκλαιγε με αναφιλητά!
Αφού τελείωσε την δουλειά της έφυγε για τα σύνορα της Συρίας παίρνοντας μαζί της τα τέσσερα παιδιά της. Εκεί θα συναντούσε τους άλλους Σύριους.
Όταν έφτασε στα σύνορα είδε ότι και οι άλλοι άνθρωποι είχαν την ίδια ψυχολογική κατάσταση με εκείνη.
Όλοι οι Σύριοι έφυγαν από τα σύνορα με προορισμό την Τουρκία.
Εκεί τους έβαζαν όπως να ΄ναι, χωρίς καμιά ασφάλεια σε παλιοκάραβα
και φουσκωτά με προορισμό την Ελλάδα τάζοντας τους ότι από την Ελλάδα θα
μπορέσουν να περάσουν στην Ευρώπη και να έχουν μια καλύτερη ζωή!
Οι Έλληνες τους δέχονταν με αγάπη και τους πήγαιναν στα σύνορα για να
συνεχίσουν το ταξίδι τους για κάτι καλύτερο.
Όμως αυτό δεν συνέβη. Σχεδόν όλα τα κράτη κλείσανε τα σύνορα τους
και εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα.
Ευτυχώς εμείς οι Έλληνες έχουμε και καρδιά και φιλότιμο,
έτσι τους προσφέρουμε μέχρι να βρουν τον δρόμο τους ό,τι καλύτερο μπορούμε!
( Ένα μικρό αφιέρωμα για τους πρόσφυγες που θα
το αφιερώσω στην κ. Αδελαΐδα .)
ΕΥΗ ΚΑΠΑΤΖΙΑ
Τα παραμύθια της Εύης 